كاوه ، از آن روزها كه كودكي بود در كوران انقلاب تا روزي كه پركشيد و رفت ، يك سر دويد ؛
از تلخ تا شيرين ، از تند تا ملايم ، از كودك تا مردي پخته ، همه را دويد .

كنار راه اين همه آدم ايستاده بودند ؛ آيينه وار، كوچك ، بزرگ ، دور، نزديك ، كج ، صاف ، عكس كاوه درتك تك اين آيينه ها افتاده است .

هريك از اين آدم ها چيزي از او مي گويند ؛ خاطره اي ،
توصيفي ، زندگي نامه اي ، اما كاوه دويده است و رفته است .

بايد اين تصويرها را اين نقطه ها را به هم وصل كرد و
به آن نقطه ي پايان رساند ؛ به آن نقطه اي كه آغاز بودني ديگراست .

اين كتاب چهارمين كتاب از مجموعه( از چشم ها) مي باشد.